Önceki Bölüm :http://www.ozgurroman.com/romanlar/sayfalar.aspx?rid=24345 

 

 

   Benim adım Dave Pride. Şimdiye kadar okuduklarınızdan hakkımda bir şeyler öğrenmiş olmalısınız. Ve anlayamayanlar için söylüyorum. Evet, bu benim hikayem. Nasıl olupta hayatımı kaleme almaya karar verdiğimi merak ediyor olabilirsiniz. Ama bunu hiç bir zaman öğrenemeyeceksiniz. Biraz zalimce olduğunu kabul ediyorum ama herkesin anlatamayacağı şeyler vardır. İşte bu da onlardan biri.

 

   Kendimle yaşadığım yoğun tartışmalar sonucunda hikayeye en başından başlamaya karar verdim. Ama tabi big bang'i anlatacak değilim. Ya da nasıl doğduğumu. Gerçi bu eğlenceli olabilirdi ama ne yazık ki o günlere dair hiç bir şey hatırlamıyorum. Bu yüzden size yalnızca hatırladıklarımı anlatacağım.

 

                                                           -------------------------------

 

    Nerede doğduğumu bilmiyorum. Ya da nasıl doğduğumu. Bildiğim tek şey daha çok küçükken bu okula geldiğim. Yani doğal olarak ailemide hatırlamıyorum. Ama babamın sert mizaçlı, otoriter annemin ise yumuşak kalpli, sevecen biri olduğunu düşünmek hoşuma gidiyor. Onlarla gerçekten tanışmak istermiydim bilemiyorum. Sanırım böyle iyiyim. Daha fazlasına ihtiyacım yok.

 

   Okuduğum bu okul ise kimsesizler yurdu gibi birşeydi. Hatta şimdiye kadar ailesini hatırlayabilen bir kişiye bile denk gelmedim. Sanırım okula girmenin ana şartlarından biri buydu. Gerçi başka bir şartı olduğundan da şüpheliyim.

 

   Anlayabildiğim kadarıyla bu hükümete bağlı bir okuldu ve halktan sır gibi saklanıyordu. Sonuçta hiç kimse kendi devletinin özel bir okulda kimsesiz çocukları suikastçi olarak yetiştirdiğini bilmek istemez. Yanlışlıkla öğrenerek kendini öldürtmeden peşine düşen suikastçilerden kaçabilen hiç kimseyle de tanışmadım. Sanırım bu doğa kanunlarından biri. Suikastçiler öldürmek için, geri kalan herkes ise ölmek için yaşar. En azından okulda bize öğrettikleri şeylerden biride buydu.

 

   Okul bir adanın üstüne kurulmuştu. Tam olarak dünyanın hangi noktasında olduğunu bilmiyorum. Gerçi dünyada olduğundan bile emin değilim. Yani en azından sizin bildiğiniz bir dünya olmadığını söyleyebilirim. Ama tabii bu buradan hoşlanmadığım anlamına gelmez. Ben burada varoldum ve şuan ki kişiliğimin tamamını bu okula borçluyum. Belkide benden hoşlanmayabilirsiniz. Bu sizin şahsi görüşünüz.

 

   Okulu çokta fazla betimlemek istemiyorum. Böyle bir yer olduğunu öğrenmeniz bile hayatınız için bu kadar riskliyken bu durumu dahada kötüleştirmek kendimi kötü hissetmeme neden olacaktır. Sadece gerçekten büyük bir yer olduğunu bilmeniz yeterli.

 

   İsmime gelecek olursak; eminim ki içinizden bazı gerçekten zeki olanlar nasıl olupta ailesini bile hatırlamayan birinin bir isme sahip olduğunu merak etmiştir. İşte bu cevaplanması gereken bir soru değil mi ?

 

   Bu okula gelen herkes kendisiyle birlikte isminide beraberinde getirir. Ama yalnızca ismini. Sonradan öğrendiğim kadarıyla Dave ismini bana beni buraya getiren gruptaki eski bir suikastçi vermiş. O da benim gibi bu okuldan mezun olmuş. Ama tabii bu yıllar yıllar önce olmuş bir olay. Onunla şimdiye kadar tanışma fırsatım olmadı ama onu tanıdığını söyleyen eski bir suikastçiden duyduğum kadarıyla 2 metre boyunda 100 kilonun üstünde ağırlığı olan cüsseli bir adammış. Bana kalırsa biraz abarttığına eminim ama bu çokta önemli değil.

 

   Soyismimi kazanmam ise bu kadar kolay olmadı. Pride... Diğer bir deyişle gurur. Yani incilde geçen 7 büyük günahtan biri. Neden bu soyismini bana verdiklerini bilmiyorum. Ama şikayet etmeye hakkım yok. En azından okuldaki çoğu kişinin aksine bir soyismim var. Mutlu olmalıyım değil mi ? Ama bu çokta kolay değil. Özelliklede bu soyad için feda ettiklerimi düşününce.

 

 

 

 

 

 Not: öncelikle bu yazdıklarımın hikayeyle hiç bir alakası yoktur. Yani en azından hikayeyle direk bağlantılı değil :d sizinde tahmin edebileceğiniz gibi roman yazmak hayli zorlu bir iş. Ve benimde buna ayırabilecek çok fazla boş vaktim yok. Bu yüzden okunmayan bir roman yazmaktansa bunu bırakmayı tercih ederim. Yani en azından gösterim sayısı 100 ü geçmezse 4. Bölümü yazmayı düşünmüyorum. Sağlıcakla kalın :) bakalım devam etmemi gerektirecek kadar bir okuyucu kitlesi kazanabilecekmiyim :)