Günümüzde kimseye güvenilmiyor. Yabancı insanları bırakın çevremizdekilere bile güvenilmez oldu. Akrabalarımız en yakın dostlarımızdı. Bize birşey olsa; hasta olsak,kaza geçirsek,evimizi şu bassa imdadımıza yetişenler akrabalarımız olurdu. Ama artık devir değişti. Akrabalarımız yabancılardan bile tehlikeli olabiliyor... Demek ki dünya gerçekten kötüye gidiyor.
Sokağa çıkmaya korkar olduk kapkaççı çantamızı çalar,alkollü araç kullanan şoför bize çarpar ya da en basitinden binaların birinden haylaz bir çocuk kafamıza su şişesi atar diye...
Korkar olduk çevremizden zarar görürüz diye. Hatta korkar olduk kendimizden zarar veririz diye...Kendimize bile güvenimiz kalmadı anlayacağınız.Kötülük santim santim içimize işledi. Ne kadar kaçsak boş bizim de düşüncelerimiz değişti sokakta elleri ayakları kir toz içinde,kucağında ufacık bir bebek olan bir kadın görsek umursamıyoruz bile. Sahtekardır diyoruz,inanmıyoruz ona... Ama içimizde en ufak şüphe taşımıyoruz belki açtır susuzdur,zavallı kadın bebeğiyle sokakta kalmıştır diye...
Arabamızla bir yere giderken yolda bir kaza görüyoruz. Ikı araç birbirine çarpmış, yaralılar yerlerde yatıyor. Ama biz bakmıyoruz bile ,geçip gidiyoruz yanlarından. Nasıl olsa o can bizim değil,başka canlar da umurumuzda değil!
Sabah kahvaltısına başlamadan önce gazeteye bakıyoruz. Kadın kocasını aldatmış. Adam kadını on beş yerinden bıçaklamış. Normal geliyor bize bu olay tanıdık geliyor gözümüze, göz atıp geçiyoruz...
Biz ne zaman değiştik böyle? Ne zaman kendimizi umursar, etrafı umursamaz olduk? Kendimize tapar olduk,Allah'tan uzak durduk? Bize ne zaman eziyet normal gelmeye başladı. Ne zaman insanlar kötü dedik de onlardan kaçar olduk, kendimizi arar da bir daha bulamaz olduk? Biz ne zaman değiştik,Kendimize göre iyi ,insanlara göre kötü olduk... Haklı olduk ,Haklıyız dedikçe suçlu olduk!