Otobüsün camından gördüm küçük kızı.Buğday saçlarını güneşe kur yaparcasına savuyordu.Sanki önceden bekletiği çoktandır istediği bir şeye koşuyordu. Yüzünde bir heyecanlık ve mutluluk vardı.O bir iki saniye bir film gibi geçti gözümün önünden.
Sonra düşündüm bu duyguları yaşamayalı epey olmuş.Şimdi öylemi istediğimiz bir şeye en fazla üç gün içinde sahip oluyoruz.Ne bir heyecan ne bir mutluluk vardı.O kadar sıradanlaşmıştı ki böyle şeyler .
Aslında bir şeyi beklerken tüm duyguları yaşarız mutluluğu heyecanı veya üzüntüyü ...
O şeye sahip olduğumuzda ise duygularda biterdi birkaç güne.
Sonra o kızı kıskandım hemde çok kıskandım. Benden daha zengin duygularla koşuyordu.
Acaba o küçük kız neye koşuyordu bir oyuncak bebeği mi yoksa uzaktan gelmiş babasına mı?
Mutlu olmak çok kolay aslında tüm işi biz zorlaştıyoruz.Vay be küçük kız umarım bende birgün senin gibi koşabilirm.